ANGELINA, królowa serbska, sprawiedliwa (Prawiednaja Angielina, despotica Serbskaja), 1/14 lipca i 10/23 grudnia.

Była córką księcia albańskiego Jerzego Arianeta. Została wychowana w duchu prawosławnej pobożności. Pewnego razu do księcia przybył serbski władca Stefan Brankowicz, oślepiony przez sułatana Muratę II i wygnany z ojczyzny. Arianet wziął go pod opiekę i traktował jak członka rodziny książęcej.

Z woli Bożej w 1460 r. Stefan został mężem Angeliny. Małżeństwo doczekało się trojga dzieci: dwóch synów - Jerzego i Jana oraz córki Marii. Żyło w pokoju wychowując w pobożności swe potomstwo, aż do czasu, kiedy ziemie albańskie najechali wrogowie. Angelina z rodziną musiała ratować się ucieczką do Włoch. Tam w 1485 r. w Udine zmarł Stefan, a ona popadła w wielkie ubóstwo. Musiała prosić króla Węgier Mateusza o pomoc. Władca przyjął ją wraz z rodziną do siebie i oddał do dyspozycji miejscowość o nazwie Kupinowo w Wojwodinie. Tutaj Angelina przeniosła ciało swego męża. W 1486 r. starszy syn - Jerzy został królem Serbii, lecz po dziesięciu latach złożył śluby zakonne. Otrzymał imię Maksym i w 1507 r. został arcybiskupem wołoskim. Powołał do życia dwa monastery - Kruszedoł i Chopowo. W pobliżu tego pierwszego jego matka założyła żeńską wspólnotę Spotkania Pańskiego, która była wspomagana materialnie przez samego wielkiego księcia Rosji Wasyla III.

W 1516 r. zmarł arcybiskup Maksym. Wówczas Angelina złożyła śluby zakonne i resztę życia spędziła za murami monasteru. Po śmierci jej ciało spoczęło w grobowcu monasterze w Kruszedole, obok ciał obu synów.

Święta zazwyczaj wyobrażana jest w czerwonych królewskich szatach i jasną chustą na głowie. W rękach trzyma zwinięty zwój.

św. Jozafat, biskup Biełgorodu

JOZAFAT, biskup Biełgorodu (Swiatitiel Ioasaf, jepiskop Biełgorodskij), 4/17 września (rocznica otwarcia relikwii w 1911 r.) i 10/23 grudnia (rocznica śmierci), 1754.

Urodził się w 1705 r. w majątku koło miejscowości Priłuki Diecezji Połtawskiej w bogobojnej rodzinie Gorlenków. Joachim (świeckie imię świętego) już w dzieciństwie zaznał nieszczęścia, kiedy jego rodzina popadła w niełaskę władz. Wówczas doskonale poznał jak złudne jest ziemskie szczęście, dlatego też nauczył się szukać pomocy i pociechy w modlitwach do Boga.

Czując zamiłowanie do Cerkwi udał się do Kijowa, aby podjąć naukę w tamtejszej Akademii Kijowskiej, będącej centrum prawosławnej edukacji religijnej. Mając dwadzieścia lat, w 1725 r., złożył w Kijowie riasoforne śluby zakonne i otrzymał imię Hilarion, a dwa lata później śluby mantijne, podczas których nadano mu imię Jozafat. W uznaniu jego nieprzeciętnych zdolności naukowych w kolejnym roku został diakonem i wykładowcą akademii. W 1734 r. Jozafata wyświęcono na kapłana, w 1734 r. mianowano ihumenem Monasteru Lubienskiego, a od 1745 r. Ławry Troicko-Siergijewskiej. W 1748 r. Jozafata wyświęcono na biskupa biełgorodzkiego i obojańskiego. Był nim przez sześć i pół roku, dając się poznać jako hierarcha gorliwy w swej pracy duszpasterskiej i żyjący wyjątkowo ascetycznie.

Po częstych chorobach zmarł 10 grudnia 1754 r., mając niespełna pięćdziesiąt lat. Jego grób, przy których miały miejsce cudowne uzdrowienia, otwarto w 1911 r. Wtedy też zaliczono go do grona świętych. W okresie władzy radzieckiej skonfiskowano relikwie, a odnaleziono je w Leningradzkim Muzeum Historii Religii i Ateizmu dopiero w 1991 r. Obecnie spoczywają w soborze Przemienienia Pańskiego w Biełgorodzie, będąc największą świętością tego miasta.

W ikonografii święty przedstawiany jest jako mężczyzna w średnim wieku, wysokiej mitrze i w biskupich szatach liturgicznych. Zależnie od typu ikony w dłoniach ma bądź krzyż i żezł, bądź w lewej Ewangelię, a prawą uniesioną w błogosławieństwie. Cechą wyróżniającą go spośród innych świętych biskupów jest krótka, jasna bródka i spadające na kark i plecy długie włosy.

męcz. Menas Kallikelados

MENAS Kallikelados z Aleksandrii, męczennik (Swiatoj muczenik Mina Kallikelad Aleksandryjskij), 17 lutego/2(1*) marca oraz 10/23 grudnia (867-889). Święty posiada przydomek Kallikelados, czyli elokwentny.

Został zamęczony za wiarę w Chrystusa wraz z męczennikami Hermogenem i Eugrafem przy imperatorze Maksymianie (ok 313 r.).

Pochodził z Aten. Słynął z mądrości i krasomóstwa, dlatego został wysłany przez imperatora do Aleksandrii do poskromienia zamieszek, powstałych między poganami a chrześcijanami. Pogodziwszy obie niechętne sobie strony, św. Menas otwarcie ogłosił się chrześcijaninem. Wtedy imperator wysłał do Aleksandrii eparcha (zarządcę) Hermogena, który wydał świętego na męczeństwo.

Widząc jednak cuda z udziałem Menasa, sam uwierzył w Chrystusa, po czym przyjął chrzest. Kilka dni później Hermogen przyjął godność biskupa. Rozdał swój majątek ubogim i zaczął głosić słowo Boże, burząc przy tym pogańskie świątynie i budując kościoły. Dowiedziawszy się o tym cesarz postanowił osobiście przybyć do Aleksandrii na czele 10 tys. wojska i okrutnie rozprawić się z wyznawcami chrześcijaństwa. Świętemu Hermogenowi odcięto ręce oraz nogi i wrzucono do rzeki, a św. Menasa powieszono w taki sposób, by rozeszły się stawy rąk i nóg.

Następnego dnia imperator zebrał lud na placu i zaczął znieważać imię Chrystusa. Wnet przed nim stanęli żywi męczennicy Menas z Hermogenem. Widząc to, jeden z aleksandryjskich możnowładców imieniem Eugraf (według innych źródeł był sekretarzem Menasa), wyznał Chrystusa, za co natychmiast został rozcięty na kawałki, a świętym Menasowi i Hermogenie odcięto głowy. Ciała trzech męczenników w żelaznej arce rzucono w morze. Z boża pomocą arka nie utonęła, a dopłynęła do brzegu Bizancjum. Dowiedział się o tym w widzeniu bizantyjski biskup. Gdy przyszedł wraz z klerem nad brzeg morza zobaczył dwóch aniołów niosących arkę. Biskup przyjął relikwie świętych i zarządził ich pochówek w Konstantynopolu. Cesarz Justynian wybudował świątynię ku czci męcz. Menasa. Święty Józef Hymnograf ułożył kanon na cześć świętych męczenników.

Za rządów imperatora Bazylego Macedończyka (867-886), święty Menas objawił się we śnie jednemu pobożnemu człowiekowi. Relikwie męczennika odnaleźć miał dowódca Marcjan.

Św. Menas bywa mylony ze swoim imiennikiem, rycerzem z Frygii. Na ikonach przedstawiany jest z krzyżem (bez atrybutów żołnierza).

 

Za www.cerkiew.pl